Imbir lekarski (Zingiber officinale Roscoe)
Imbir to roślina przyprawowa która nie wydaje owoców. Przyprawę stanowią zgrubiałe, mięsiste kłącza. Imbir uprawiany jest głównie w Chinach, Japonii i Indiach, na rynku występuje w postaci surowej oraz suszonej (rozdrobniony), można też spotkać również postać marynowaną. Imbir zawiera wiele substancji biologicznie czynnych determinujących jego właściwości przeciwutleniające.

Do najważniejszych gatunków imbiru należą:
• imbir jamajski – gatunek najwyższej jakości
• imbir malabarski – dobrej jakości
• imbir zachodnioafrykański – o jakości najniższej (najostrzejszy w smaku)
• imbir chiński
Najwyżej ceniony z tych gatunków, jest aromatyczny i słodkawy imbir z Jamajki.
Jako przyprawa jest on szczególnie wykorzystywany w kuchniach Wschodu. Imbir jest również bardzo cennym surowcem używanym w medycynie konwencjonalnej i ziołolecznictwie. Bardzo długo uważano, że imbir należy do środków silnie pobudzających i rozgrzewających, a w mniejszych dawkach do wzmacnia żołądek i poprawia trawienie, co dzisiejsza nauka potwierdza. Kłącze imbiru zawiera około 1 do 3% olejku eterycznego i od 4 do 7,5% oleożywicy. Głównymi składnikami aktywnymi biologicznie wśród substancji nielotnych są gingerole (mocne przeciwutleniacze) - odpowiadają za charakterystyczny smak imbiru.
Imbir działa przeciwzapalnie, stosowany jest przy zapaleniu stawów, działa żółciopędne oraz pobudza motorykę przewodu pokarmowego. Profilaktycznie można stosować go w chorobie lokomocyjnej, gdyż łagodzi nudności, przeciwdziała też mdłościom po narkozie i chemioterapii. Działa przeciwbólowo, przeciwmigrenowo, przeciwwirusowo, przeciwbakteryjne i przeciwgrzybiczo.
Regularne spożywanie kłącza obniża poziom cholesterolu we krwi, zmniejsza oksydacje frakcji LDL (działanie przeciwmiażdżycowe). W kosmetykach wykorzystuje się jego przeciwrodnikową moc, głównie przy redukcji ilości zmarszczek (wpływa głównie na jedrność i elastyczność skóry).
Piotr Pabis FITDIETETYK
Dodaj swój komentarz